تاثیر سواد مالی، فناوری مالی و سرمایه فکری بر عملکرد در شهرداری ساوه

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دکتری حسابداری از دانشگاه مازندران- استادیار حسابداری موسسه آموزش عالی ناصر خسرو، ساوه، ایران m.moradi@hnkh.ac.ir (نویسنده مسئول)

2 دانشجوی کارشناسی ارشد حسابداری موسسه آموزش عالی ناصر خسرو، ساوه، ایران ahmadieh.m@hnkh.ac.ir

چکیده

مقدمه و هدف پژوهش: هدف اصلی سازمان‌ها، ارتقاء عملکرد و رسیدن به سطحی از تعالی و پایداری به منظور حفظ بقا، رشد، سود آوری و مرتفع ساختن نیازهای جامعه است، شهرداری‌ها نیز از این قاعده مستثنی نبوده و مدیران آن در پی دست یابی به شیوه‌ها و اصولی کاربردی برای ارائه خدمات متنوع و با کیفیت به شهروندان، مسافران و گردشگران هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر سواد مالی، فناوری مالی و سرمایه فکری بر عملکرد شهرداری ساوه انجام شد.
روش پژوهش: روش تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر روش گردآوری اطلاعات میدانی است. جامعه آماری پژوهش شامل 150 نفر از کارکنان شهرداری ساوه می‌باشد. حجم نمونه با استفاده از جدول مورگان 108 نفر تعیین و نمونه‌ها به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. برای جمع آوری داده‌های تحقیق از روش میدانی استفاده شد که ابزار تحقیق آن پرسشنامه بود. برای سنجش سواد مالی از پرسشنامه سواد مالی طراحی و اعتبار سنجی شده توسط معین الدین (1390) ، برای سنجش فناوری مالی از پرسشنامه مهدی سمایی و سید جعفر موسوی (1397)، برای سنجش سرمایه فکری از پرسشنامه استاندارد بنتیس و همکاران (1998) و برای جمع آوری داده‌های عملکرد شرکت از پرسشنامه استاندارد کاپلان و نورتون (2005) کارت امتیازی متوازن استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار PLS انجام شد.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که سواد مالی بر عملکرد تأثیر مثبت دارد. فناوری مالی بر عملکرد تأثیر مثبت دارد. سرمایه فکری بر عملکرد اثر مثبت دارد.
نتیجه گیری: در شهرداری‌ها بـا افـزایش و بهبود سرمایه فکری می‌توان عملکرد مالی را ارتقاء بخشید. همچنین نتایج نشان می‌دهد که بعد از سرمایه به کار گرفتـه شـده فناوری مالی، سواد مالی بیشترین ارتباط را با عملکرد شهرداری‌ها دارد.
 
 

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Presenting the model of behavior compatible with the urban environment on environmental performance

نویسندگان [English]

  • majid moradi 1
  • masomeh ahmadyeh 2
1 PhD in Accounting from Mazandaran University- Assistant Professor of Accounting, Naser Khosrow Institute of Higher Education, Saveh, Iran
2 Master's student in Accounting, Nasser Khosrow Saveh Institute of Higher Education, Iran
چکیده [English]

The purpose of this study is to investigate and provide a model of the impact of environmentally friendly behavior of employees on environmental performance. The current research is applied in terms of purpose and descriptive survey in terms of nature and method, which was conducted in a retrospective manner. The statistical population of the research is all the personnel of the football federation, 153 people, who were examined as a total number. The research tool is the standard questionnaires of green human resources management (Sakhawalkar and Tadani, 2013). Amos software was used for analysis and relationships between variables. The results showed that green human resource management is effective on employees' environmentally friendly behavior and environmental performance, and the obtained model has sufficient fit. Therefore, environmental management methods affect the organizational commitment of employees. Managers should hire people with appropriate skills and abilities to create green knowledge learning areas in the organization. Provide green culture training opportunities for employees and expose employees to various training programs.
 
 

کلیدواژه‌ها [English]

  • Urban environment
  • adaptive behavior
  • environmental performance

احمدی. اعظم. 1394. تاثیر مدیریت سبز در توسعه پایدار و کارایی ادارات و نهادهای دولتی و نقش دیوان محاسبات کشور در نظارت آن، کنفرانس جهانی افق‌های نوین در علوم انسانی، آینده پژوهی و توانمند سازی

درویشی. یوسف.، 1400، بررسی و ارزیابی تاثیر پارامترهای اقلیمی بر شکل‌گیری معماری ساختمانها جهت مدیریت بهینه گرمایش و سرمایش ساختمانهای شهری، نگرشهای نو در جغرافیای انسانی، سال چهاردهم، شماره اول، 125-101 صص.
علمی. محمود.، 1399. عوامل اجتماعی مرتبط با مشارکت شهروندان تبریز در روند تئسعه پایدار شهر، فصلنامه نگرشهای نو در جغرافیای انسانی، سال 13، شماره سوم، 21 ص.